Metoda

© International Feldenkrais® Federation.  Produced by Marcela Bretschneider.
All rights reserved

Od narodzin mamy zdolność tworzenia i rozwijania nowych wzorców psycho-ruchowych. W okresie niemowlęcym badamy przestrzeń dookoła nas i uczymy się jak się w niej poruszać świetnie przy tym się bawiąc. Eksplorowanie tego co dookoła nas oraz możliwości jakie daje nam nasze własne ciało trwa przez okres dzieciństwa i dorastania. Wraz z upływem czasu coraz więcej energii i czasu zabiera nam rozwój intelektualny. Nasze niczym nie skrępowane badania przestrzeni i możliwości układu szkieletowo-mięśniowego napotykają na bariery i ograniczenia. To co badaliśmy z takim zapałem i ciekawością staje się dla nas przyzwyczajeniem, rutyną. Zwykle nie myślimy nawet o tym, że czynności takie jak chodzenie, bieganie, siadanie, wstawanie czy podnoszenie różnych przedmiotów możemy wykonać inaczej.  Tym bardziej, że stres, pośpiech i doświadczenia życiowe, w tym przebyte kontuzje często wpływają na nasz sposób funkcjonowania i poruszania się. Tak jak w przypadku znajomości języka obcego, brak praktyki oznacza zwykle regres, tak i brak praktyki w doświadczaniu i badaniu możliwości jakie daje nam nasze ciało może i zwykle prowadzi do przeciążeń, dolegliwości bólowych, wad postawy, i kontuzji. Często wydaje nam się, że czynne uprawianie sportu, które daje przecież tyle satysfakcji radości pomoże przezwyciężyć dolegliwości. Nie zawsze tak się dzieje, a niekiedy zwiększenie wysiłku i obciążeń, przy jednoczesnym braku zmiany techniki i starych przyzwyczajeń skutkuje zwiększeniem dolegliwości i kontuzjami.  Z kolei zawodowi sportowcy, tancerze, aktorzy, muzycy stają często u szczytu swej kariery przed faktem organizmu wyeksploatowanego treningami na granicy fizycznej wytrzymałości, i skutkami podporządkowania całego systemu w tym potrzeb regeneracji i odpoczynku wynikowi. Dlatego m.in. jedną z mantr powtarzanych przez Moshe Feldenkraisa było powiedzenie „wykonaj mniejszy ruch”. Mózg ludzki ma jednak zdolność tworzenia nowych wzorców ruchowych w każdym wieku, co oznacza, że nie musimy wciąż tkwić w starych schematach i możemy usprawnić sposób naszego funkcjonowania w wielu obszarach.

Metoda Feldenkraisa jest metodą rozwoju somatycznego, sposobem na lepsze poznanie siebie – pogłębienia świadomości ciała, lepszej integracji psychiki, physis i emocji. To również przygoda, i powrót do twórczych badań i poszukiwań lepszych bardziej optymalnych rozwiązań, jakie pamiętamy z dzieciństwa. Uruchamia nasz niewykorzystany potencjał, rozwija naszą kulturę kinestetyczną, pozwala uruchomić inteligencję sensoryczną, pozwala zachować sprawność fizyczną, umożliwia połączenie prostoty z elegancją.

Ruch staje się środkiem do samopoznania i uruchamia proces rozwoju, staje się drogą, a nie celem. Nasze ciało zaś lepiej poznane i zrozumiane, zintegrowane z umysłem i emocjami staje się nam przyjacielem na całe życie.

Istnieją dwa sposoby pracy w metodzie Feldenkraisa:

  • grupowa – Świadomość Poprzez Ruch – uczestnicy zwykle leżą na matach (choć są też lekcje w pozycji stojącej lub siedzącej) i wykonują specjalne sekwencje ruchowe według instrukcji podawanych przez nauczyciela. Uświadamiają sobie swoje nawyki i tworzą nowe możliwości ruchowe
  • indywidualna nazywana Integracją Funkcjonalną. Nauczyciel porusza delikatnie ciałem ucznia w taki sposób, by umożliwić mu samopoznanie, rozpoznanie swoich nawyków ruchowych i tworzenie nowych wzorców

Praktykując Metodę Feldenkraisa uczymy się dostrzegać nowe możliwości nie tylko w zakresie poruszania się, ale i innych obszarów życia.